Όταν η πόλη νυστάζει …

Όταν η πόλη νυστάζει …

• Καληνύχτα αγάπη μου, πήγε 12.30 η ώρα, κλείνουν τα μάτια μου !
• Καληνύχτα γλυκειά μου !
• Μην ξεχάσεις τα φάρμακα για την καρδιά να πάρεις !
• Σε ευχαριστώ, θα τα πάρω και μετά …θα πάω και για θεραπεία !
• Κατάλαβα ! Έχει ψύχρα έξω, … να προσέχεις, …

Όταν η πόλη νυστάζει, είναι η στιγμή μου. Τα μάτια μου γεμίζουν παιδικό ενθουσιασμό, κατευθύνομαι σε εκείνο το ειδικό σημείο που υπάρχει το δερμάτινο, το κράνος, τα γάντια, τα κλειδιά. Σαν να πρόκειται να φορέσω ειδική στολή μεταμόρφωσης. Πηγαίνω στο γκαράζ, χαϊδεύω λίγο το ντεπόζιτο, γλυκό χαμόγελο και ετοιμάζομαι ψυχολογικά για την μεταμόρφωση. Με το που βάζω το κράνος, αυτόματα αλλάζουν τα πάντα. Όλοι αυτοί οι ρόλοι που ενσαρκώνεις καθημερινά, του πατέρα, του συζύγου, του επαγγελματία, και ένα σορό άλλοι, αυτόματα εξαφανίζονται  και γίνεσαι πάλι παιδί, δίχως εφορίες, λογαριασμούς και υποχρεώσεις.  Πατάς το μαγικό κουμπί και γεμίζεις ήχους γνώριμους, ήχους τηλεμεταφοράς σε απευθείας σύνδεση με την ψυχή σου. Μικρή ξερογκαζιά κ εκείνη γέρνει λίγο δεξιά με νάζι, σαν να την γαργαλάς λίγο στην μέση, άλλωστε ξέρει.

” έτοιμη αγόρι μου κ σήμερα,  για που  ?“

Όπου….. σκέφτομαι,  δίχως GPS,  κάμερες κτλ.

Όταν η πόλη νυστάζει, εγώ απλά βολτάρω, μεταφέρομαι με την χρονομηχανή μου, γίνομαι κάποιος άλλος, μικρότερος με σκέψεις, σχέδια, όνειρα. Άλλες φορές δεν γίνομαι κανένας, δίχως σκέψεις, δίχως σχέδια, απλά βολτάρω …έτσι. Δεν υπάρχει ασχήμια, δεν υπάρχουν φωνές, δεν κυκλοφορούν πολλοί, ελάχιστοι μόνο, εγώ και ο ήχος της καλής μου.

Όταν η πόλη νυστάζει, εγώ απλά βολτάρω, βλέπω με λεπτομέρεια τις ομορφιές της, μέρη που με γεμίζουν αναμνήσεις παιδικές. Να εδώ έχω κλάψει, εδώ ρε σύ έχω φιλήσει, κάποτε αυτή η στροφή με είχε πετάξει έξω , μπα τι έγινε εκείνο το μαγαζάκι το γκρέμισαν σκέφτομαι. Μία στάση, ένα νοσταλγικό χαμόγελο την ώρα που χαϊδεύεις το σκάλισμα σε εκείνο το παγκάκι που ορκιζόσουν αιώνια αγάπη, διακρίνεται παρά τα χρόνια, παρά τα μπογιατίσματα.

Όταν η πόλη νυστάζει εγώ απλά βολτάρω, κάτω από κιτρινισμένα φώτα, ψυχρή γλυκιά αύρα της Αθήνας που μεγάλωσες, η αλμύρα της παραλιακής, χαμένα μαγαζιά, χαμένες αγάπες, ανεβάζεις λίγο γκάζι, μυρωδιές, αισθήσεις μαγικές.

Όταν η πόλη νυστάζει εγώ απλά βολτάρω και ταξιδεύω, χιλιομετρικά ταξίδι μικρό,  η παλιά γειτονιά μου, το παναθηναϊκό στάδιο,  ένα λαιμό βουλιαγμένης έτσι για τον αέρα μας, έτσι για να γουστάρουμε. Το εγκεφαλικό ταξίδι….. τεράστιο.

Ένα τσιγάρο, κάποιες σκέψεις, κ επιστροφή στην πραγματικότητα. Μέχρι….να νυστάξει πάλι αυτή η πόλη !